بشنو از نی چون حکایت می‌کند
از جدایی‌ها شکایت می‌کند
کز نیستان تا مرا ببریده‌اند
در فغانم هر دم از غم جدایی
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
نی به هر سو می‌رود و در دل خود
آتش شوقی بسوزاند همواره
این شعر آغاز یکی از مشهورترین غزل‌های مولانا است که به عمق احساسات انسان و دوری از اصل خود اشاره دارد. مولانا با تصویر نی (نی‌زن) به شکوه و درد جدایی، اشتیاق و جست‌وجوی انسان‌ها برای بازگشت به اصل خود پرداخته است.
- ۰۴/۰۱/۲۰