و چ بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید...

ای یار دور از دسترس،
نبودنت مثل غباری است که روی دلم نشسته. هر روز با خاطراتت زندگی می‌کنم و به صدای سکوت گوش می‌سپارم، شاید پژواک حضورت را در آن پیدا کنم.
چقدر دلم برای نگاهت تنگ شده، برای خنده‌هایی که مثل خورشید، روزهایم را روشن می‌کرد. حالا هر لحظه، دنیایم رنگ دیگری دارد، اما هیچ‌کدام رنگ تو نیست.

دوری سخت است، اما عشق تو همیشه نزدیک‌تر از هر فاصله‌ای به قلبم نشسته. امیدوارم روزی، این فاصله به بهانه‌ای برای آغوش دوباره تبدیل شود. تا آن زمان، به شوق دیدنت، صبر را دوست دارم.